VAMOS a Valencia :)

Yes, eindelijk ging ik ook een reisje maken tijdens mijn studie. Niet zoals de Brazilianen die bijna elk Europees land zijn afgereisd in hun Erasmustijd, maar gewoon een paar uurtjes verderop een bezoek brengen aan Valencia.

“Daar sta ik dan op het busstation van Murcia met mijn internationaal groepje dat uit Lisanne (Nederland), Deborah (België), Yaejin (Korea) bestaat. De planning is om zeven uur in de ochtend de bus te nemen naar Valencia. Gelukkig is iedereen op tijd.

Half slapend koop ik om 06:45 uur in de ochtend een buskaartje. Wat wil ik toch zo graag terugkruipen in mijn warme bedje, want een vroege vogel ben ik dus totaal niet.
Oké even wakker blijven totdat ik mijn kaartje gekocht heb en weer verder kan dromen in de bus. Niet eens vijf minuten in de bus en ik lig daar als een klein kind te slapen. Heerlijk Spaanse muziek in de oren en de uren vliegen zo voorbij!
Yes we zijn er! Honger en dorst oooei daar is mijn gedachte nou eenmaal na het ontwaken van mijn busreis.

Zonder wat te gaan eten, gaan we diehard door opzoek  naar het hostel. En maar slepen met die koffer, want ik heb weer de grootste en de zwaarste koffer van allemaal. “Yeah, what can I say, I need all of my stuff, #shame. “ 

Eindelijk zijn we bij het hostel en we dumpen de spullen om snel de stad in te gaan. Ik voel me net een hongerige wolf die snakt naar een heerlijke maaltijd. In het buitenland loop ik niet graag met veel contant geld in mijn portomonee, dus wil ik gaan pinnen. Waar is nou een pinautomaat wanneer je er een zoekt..? Yes gevonden, eindelijk een pinautomaat een paar straten van het hostel af. Eeeuuhmm, jah om te pinnen heb ik mijn pasje nodig. Ongeduldig graai ik in mijn portomonee, in mijn jaszak, in mijn tas, maar nee mijn pasje is nergens te bekennen. SHIT,  SCHEIßE, MIERDA!!! Ik kan mijn pinpas nergens vinden.Erg woedend ben ik op mezelf, want ik heb HONGERRRR. Ik herinner me dat ik op het station van Murcia met een oog open mijn buskaart heb betaald met mijn pasje. STUPID me, maar helaas heb ik mijn pasje daarna niet uit de automaat gepakt. Dat pasje heb ik al sinds ik dertienjaar oud ben en dan ben ik hier nog niet eens een half jaar in Spanje en raak ik mijn pasje kwijt.

Uuuuhhhm jah wat nu? Geen geld meer, maar gelukkig wel kennis van de Spaanse taal. Damn, oké alle energie bij elkaar geraapt om even naar Murcia te bellen. As usual; niemand neemt op. DAMN I AM REALLY SCREWED.
Wat ik aan centen kan rapen is net genoeg om naar het busstation van Valencia te gaan, wat kan ik op dit moment in tranen barsten. Hoe kan ik nou mijn pasje vergeten die ik al jaren heb. Ik moet er niet aan denken dat ik ergens in mijn eentje beland zonder geld opzak. WOW wat dan? Naar de politie ofzo? Hmmm ik zou me dus geen raad weten wat ik dan moet doen.

Gelukkig ging Deborah met mij mee naar het station om emotionele steun te bieden. Aangezien in niet meer dan een paar euros opzak heb, biedt Deborah om voor vandaag mijn bank te spelen als het nodig is.

Eenmaal op het station ga ik naar het informatiepunt van de busorganisatie ALSA waarmee we zijn gekomen. Heel onschuldig leg ik mijn situatie uit en vraag ik vriendelijk of zij haar collega in Murcia zou willen bellen om te kijken of mijn pasje ergens te bekennen is.

Ze toont begrip voor mijn situatie en overweegt om haar collega te bellen. YES, er is nog hoop.

Ze waarschuwt me dat ik maar van het ergste uit moet gaan, aangezien er al vele uren voorbij zijn gegaan sinds ik mijn pasje kwijt ben. Wanhopig probeer ik haar gezicht af te lezen, terwijl ze een gesprekje voert met haar collega. Ze hangt op en kijkt me met ongeloof aan en zegt: “Si,...” en dan nog wat dingen, maar ik gilde al toen ze “ja” zei. Mijn pasje wordt met de volgende busreis in een envelop meegestuurd. Na ongeluk heb ik toch weer geluk.

Mijn pasje krijg ik pas om zeven uur in de avond, maar het maakt allemaal niet uit want ik heb hem dan wel terug. En jawel ik kan echt schreeuwen van geluk op dit moment.“

Nog nooit ben ik zo opgelucht geweest als die dag! Wat nou als die niet gevonden was? Daar zat ik dan in Valencia zonder geld, een hoop gedoe met Rabobank en steeds heen en weer bellen naar Nederland. Gelukkig heeft het allemaal goed uitgepakt en heb ik een onvergetelijke tijd in Valencia.